Απο το 1967 οι Έλληνες Πεζοναύτες αποτελούν "ελαφρύ Πεζικό" που θα ξεκινήσει απο τη βάση του στην ηπειρωτική Ελλάδα και θα αποβιβαστεί στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου για να ενισχύσει την άμυνα ή να ανακαταλάβει νησιά που έχουν πέσει στα χέρια των Τούρκων.H στρατηγική Leapfrogging (ή Island hopping) από πλευράς Τουρκίας "δέν παίζει" στο Αιγαίο γιατί οι αποστάσεις είναι μικρές (300-400 χιλιόμετρα) και τα νησιά προστατεύονται ήδη απο ισχυρές δυνάμεις. Οι Πεζοναύτες θα αναλάβουν την κατάληψη της Ίμβρου και Τενέδου για να ολοκληρωθεί το κλείσιμο των Στενών του Ελλησπόντου. Δέν μπορούμε να πούμε ότι έχει νόημα η αποστολή τους στη Κύπρο. Μιά δύναμη 3000 ανδρών με 20 άρματα μάχης και 18 πυροβόλα δέν μπορεί να προσφέρει πολλά σε απόσταση 600-900 χιλιομέτρων απο τη βάση του ώς εκστρατευτική δύναμη ταχείας αντίδρασης. Εξάλλου το Πολεμικό Ναυτικό δέν διαθέτει τα πλοία που απαιτούνται για αμφίβιες επιχειρήσεις over-the-horizon (LPD/LHD) Ωστόσο η ναυτική βάση Ευαγ. Φλωράκης μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώς ορμητήριο των Ελλήνων Πεζοναυτών για κατάληψη των λιμανιών της Κερύνειας και Αμμοχώστου.
Η δύναμη των Πεζοναυτών είναι μικρή σε μέγεθος και διαθέτει ελάχιστα μέσα. Σε τακτικό επίπεδο θα χρησιμοποιηθεί ώς δύναμη εφόδου. Δηλαδή θα εκτελέσει περιορισμένες σύντομες επιδρομές σε βάθος στο εχθρικό εσωτερικό για να πλήξει ένα σταθερό στόχο ή μια εχθρική δύναμη. Σε επιχειρησιακό επίπεδο θα είναι η "αιχμή του δόρατος" μιάς αμφίβιας δύναμης που θα προετοιμάσει το έδαφος για επιτυχημένη απόβαση. Στο Αιγαίο θα προστατεύσουν εγκαταστάσεις του Πολεμικού Ναυτικού και θα ενισχύουν την άμυνα των νησιών όπου απαιτείται. Με άλλα λόγια πρόκεται για μιά ευέλικτη elite δύναμη που μπορεί να προσαρμοστεί ταχύτατα σε ποικιλία αποστολών και να συνεργαστεί με τις άλλες μονάδες των Ειδικών Δυνάμεων. Η μεταφορά τους γίνεται απο ελικόπτερα, αρματαγωγά, αερόστρωμνα, ταχύπλοα, λέμβους ή και υποβρυχίως κάτω από όλες τις συνθήκες ημέρα και νύκτα.
