Ομιλείτε Ελληνικά

[Rafale]

ΤΟ «ΣΑΝ» ΚΑΙ ΤΟ «ΩΣ»

Το «σαν» σχεδόν έχει αντικαταστήσει το «ως», το οποίο ελάχιστα χρησιμοποιείται και μόνο από τους προσεκτικούς χειριστές του λόγου. Καλά οι πολιτικοί και κάποιοι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να γνωρίζουν καν την ύπαρξη του «ως». Είναι κρίμα γιατί και πολλοί φιλόλογοι δεν έχουν προσέξει τη διαφορά.

Η αλόγιστη χρήση μάλιστα του «σαν», έκανε τους ειδικούς να μιλάνε για φαινόμενο, το «σανισμό». Δε χωράει αμφιβολία ότι η λανθασμένη χρήση του «σαν», αλλοιώνει το νόημα της φράσης.

«Ο σεισμός είχε σαν επίκεντρο τον Αλμυρό, υπηρέτησε σαν καθηγητής, διορίστηκε σαν πρόξενος, έχει τον αδελφό του σαν συνεργάτη.». Έτσι διατυπωμένη η φράση πάει να πει ότι δεν ήταν εκεί το πραγματικό επίκεντρο του σεισμού, ούτε ότι διορίστηκε αληθινός πρόξενος, αλλά κάτι σαν πρόξενος, ούτε ότι ο αδελφός του είναι πραγματικός συνεργάτης του. Παντού εδώ το σαν πρέπει να παραλειφθεί για να αποδοθεί το σωστό νόημα, π. Χ. Ο σεισμός είχε επίκεντρο, υπηρέτησε καθηγητής, διορίστηκε πρόξενος, έχει συνεργάτη τον αδελφό του..

Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει : Σαν υπουργός .. Θα το αντιμετωπίσω το θέμα, λέει ο Υπουργός ή σαν πρόεδρος που είμαι, ξέρω. (Κρίμα ! Κι είναι υπουργός, πρόεδρος..).

Αντίθετα το σαν χρειάζεται στα παραδείγματα : Δουλεύει σαν ρομπότ (δεν είναι ρομπότ), έχει το θείο του σαν πατέρα (ο θείος δεν είναι πραγματικός πατέρας).

Μεταξύ του σαν και του ως πρέπει να γίνει διάκριση, επειδή σημασιολογικά δε συμπίπτουν. Μιλάει ως αυθεντία, είναι ότι είναι αυθεντία (ειδικός) στο είδος του, ενώ μιλάει σαν αυθεντία (σαν να είναι, ενώ δεν είναι) και λέει ανοησίες. Ως υπεύθυνος που είναι, εκτελεί άριστα τα καθήκοντά του (σωστό). Επίσης είναι σωστές οι φράσεις, έπαιξε στη συναυλία ως σολίστ, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο ως ηθοποιός, αλλά έγινε γνωστός ως σκηνοθέτης.

Συνηθέστατη η χρήση του σαν και του ως σπανιότερα με το ρήμα έχω. Π. Χ. «Έχω σαν (ή) ως αφετηρία, αφορμή, αιτία, στόχο, σκοπό, αποτέλεσμα, συνέπεια, επακόλουθο, βάση, πηγή, πλαίσιο, πρόγραμμα, έργο, θέμα, πρότυπο» κ. Τ. Λ. Στις περιπτώσεις αυτές το σαν είναι λάθος και το ως περιττό.

Το ίδιο και στα επόμενα παραδείγματα : «Θεωρούσε τον εαυτό του σαν συνεχιστή της παράδοσης του . - Χαρακτηρίζεται σαν διατηρητέο μνημείο - Θεωρήθηκε σαν γεγονός χωρίς σημασία - Το θεωρεί ως ατέλεια - Είχα ως καθηγητές - Το έργο έχει ως θεματικό πυρήνα την αλαζονεία της εξουσίας.(Τα παραδείγματα είναι από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο).

Το κατηγορούμενο απορρίπτει το «σαν» που αλλοιώνει το νόημα, αλλά δε χρειάζεται ούτε το «ως». Άτοπη η χρήση και των δύο. Η κανονική διατύπωση είναι : Είχε πρότυπο το μεγάλο του αδελφό, έχουμε πρόγραμμα να μη μείνουμε πολύ, η συμπλοκή είχε αφορμή κάποια μικροπαρεξήγηση, θεωρούσε τον εαυτό του συνεχιστή της παράδοσης, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο, είχα καθηγητές, κ. Ο. Κ.

[Rafale]

Μπορειτε οσοι θελετε να παραθεσετε αναλογα να μαθουμε και να μιλαμε σωστα.

[Rafale]

ΤΟ ΤΕΛΙΚΟ - ν

«Μη ξεχνάτε, στο κόσμο υπάρχουν πολλά παιδιά που πεινούν» (έκκληση της UNICEF). Μάνι - μάνι δύο λάθη, αντί : «Μην ξεχνάτε, στον κόσμο .».

Για τη λανθασμένη απάλειψη του τελικού - ν της αιτιατικής των άρθρων τον, την και των αρνητικών μορίων δε (ν), μη (ν), έγιναν πολλά σχόλια και το κακό έχει περιοριστεί, χωρίς βέβαια να έχουν εκλείψει ολότελα τα λάθη. Πολλοί συνάδελφοί μου φιλόλογοι - δεν αναφέρομαι στις άλλες ειδικότητες, όπου υπάρχει κάποια δικαιολογία - δε διορθώνουν (δε θέλω να πιστεύω από άγνοια) την εσφαλμένη χρήση του τελικού - ν στα γραπτά.

Ο κανόνας είναι απλός κι ευκολονόητος. Και δεν είναι αναγκαία η γνώση του κανόνα, επειδή στην κάθε περίπτωση αλάθητος κανόνας είναι το αφτί. Π. Χ.: Θα πάει στην Αμερική (επιχειρήστε να διαβάσετε θα πάει στη Αμερική. Κάτι λείπει&Λείπει ένα σύμφωνο ανάμεσα σε δύο φωνήεντα, για να κλείσει η χασμωδία). Λλα παραδείγματα : Αναστάτωσαν τον κόσμο, γέμισαν τον τοίχο με συνθήματα, μην τρομάζετε και δεν τρέχει κάτι σοβαρό. Ξέχασα την τσάντα μου, συνάντησαν τον Ντίνο, τη δουλειά του την παράτησε.

Ο κανόνας λέει ότι διατηρείται το τελικό - ν, όταν ακολουθεί :

φωνήεν ή δίφθογγος
κ, π, τ (στιγμιαία σύμφωνα)
γκ, μπ, ντ, τσ, τζ (δίψηφα)
ξ, ψ (διπλά) Πρακτικά : Αν προφέρεις συνεχόμενα τις δύο λέξεις, χωρίς να ξέρεις τον κανόνα, θα σου βγει ή δε θα σου βγει το - ν. Π. Χ.: Τονείδες ; Τηνκοπέλα (τηγκοπέλα), δενξέρεις (δεγκξέρεις) ; Κ. Ο. Κ. αλλά τογιώργο, τολευτέρη, τοχρήστο κ. Ο. Κ. Θα πρέπει να είσαι εντελώς «άμουσος» και «άρρυθμος» για να προφέρεις διαφορετικά.

Να πω με την ευκαιρία πως οι κανόνες που διατυπώνονται κατά καιρούς, δεν ανακαλύπτονται από το πουθενά, αλλά είναι το γενικό συμπέρασμα (γιατί υπάρχουν και εξαιρέσεις) από τη συχνότητα με την οποία παρουσιάζονται τα διάφορα συμβάντα, γεγονότα, φαινόμενα κ. Τ. Λ.

Στην κατηγορία αυτών των λέξεων, ανήκει και η τριτοπρόσωπη προσωπική αντωνυμία του θηλυκού γένους τη (ν).

Η αντωνυμία αρσενικού γένους τον κρατάει πάντοτε το - ν. Η διάκριση της αντωνυμίας από το αντίστοιχο άρθρο είναι ορατή. Την αντωνυμία την ακολουθεί πάντοτε ρήμα.

Π. Χ. Τον είδαμε, τον ζητούμε, μην τον ρωτάτε.

Αλλά, την είδαμε, τη ζητούμε, μην τη ρωτάτε.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τα αόριστα άρθρα, ένας, κανένας.

Π. Χ. Μια φορά κι έναν καιρό, σ' έναν τελείως άγνωστο πώς να εμπιστευτείς ; Με κανέναν τρόπο δεν πείθεται, κανέναν ξένο δε θέλει.

Όταν όμως είναι αόριστες αντωνυμίες, δηλαδή ουσιαστικά, διατηρούν πάντοτε το τελικό - ν : Γνωρίζω έναν με αυτό το όνομα, νομίζει ότι μπορεί να μη ρωτάει κανέναν., δε θα δεχτεί κανέναν σήμερα. Και πάλι το τελικό - ν

Τον κανόνα του τελικού - ν της αιτιατικής ακολουθούν και πολλές αντωνυμίες αρσενικού γένους : Ποιος, όποιος, κάποιος, τόσος, όσος, πόσος, κάμποσος, τέτοιος, αυτός, ετούτος, εκείνος, άλλος, ίδιος και τα επίθετα λίγος, αρκετός, πολύς.

Π. Χ. Σε ποιον πόλεμο τραυματίστηκε ;- Κατά κάποιον τρόπο συμφωνούμε - Πόσον καιρό θα απουσιάσετε ;- Η συναυλία είχε λίγον (αρκετόν, πολύν) κόσμο.

Το τελικό - ν είναι αναγκαίο και σε ουσιαστικοποιημένα επίθετα (μετά από παράλειψη του ουσιαστικού) αρσενικού γένους. Π. Χ. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τον μοναδικό. - Τον συνομήλικο χάσαμε και όχι το δάσκαλο.

[Rafale]

[yandr]

Χθες κάναμε παρουσίαση σε κάτι ξερόλες πελάτες, οι οποίοι πέρα από το γεγονός ότι δε γνωρίζουν σχεδόν τίποτα από πληροφορική (αλλά νομίζουν ότι ξέρουν τα πάντα), δε γωρίζουν και από ελληνική γραμματική.

Προς πληροφόρησή τους (και των επισκεπτών του site) :

Η νέα σχολική γραμματική συνεχίζει και θεωρεί ορθή την ελαστικότητα του τόνου. Αυτά για αρχή. Εάν το μπορέσουμε θα γράψουμε ειδικότερα πάνω σε αυτό σε προσεχή δημοσίευση.

Πέραν αυτών, όμως, αξίζει να σημειώσουμε ότι η νέα γραμματική επανεπιβεβαιώνει:

α) την τοποθέτηση τόνου αριστερά της αρχικής συλλαβής, εάν αυτή τονίζεται και ταυτόχρονα αρχίζει με κεφαλαίο πχ: "η Άννα και η Όλγα" ή " Άνεμος δυνατός φύσηξε από τα βουνά κλπ" και όχι Αννα, Ολγα κλπ, που διαβάζουμε στις περισσότερες εφημερίδες.

β) την τοποθέτηση τόνου στα ερωτηματικά "τί, πώς, πού", είτε στην περίπτωση άμεσων είτε στην περίπτωση πλάγιων ερωτήσεων: "τί κάνεις; ", αλλά και "με ρώτησε, τί κάνω". Ούτε: "τι κάνεις; ", ούτε "με ρώτησε, τι κάνω"

γ) τόνος επίσης μπαίνει στους αδύνατους τύπους των αντωνυμιών για να μην μπερδευθούν ως εγκλιτικές. "Η μητέρα μού έστειλε"= Η μητέρα έστειλε σε εμένα", ενώ "Η μητέρα μου έστειλε"= Η δική μου μητέρα έστειλε", ο τόνος είναι απαραίτητος για την διάκριση και δεν έχει εξαφανισθεί, όπως πολλές φορές μας κάνει ο αυτόματος διορθωτής του υπολογιστή μας. Προσωπικά θα προτιμουσα όλες οι περιπτώσεις "εμμέσου αντικειμένου" (καταχρηστικά "δοτικής") να τονίζονταν, δηλαδή όχι μόνο "Ο πατέρας τού έγραψε" (έγραψε σε αυτόν), αλλά πχ και "Γράψε μού, τί κάνεις" (γράψε σε μένα, τί κάνεις).

Με λίγα λόγια μπορεί τόνο να παίρνουν, κατά κύριο λόγο, οι λέξεις με δύο συλλαβές και πάνω, που είναι μικρογράμματες, αλλά το διαζευκτικό ¨ή" δεν είναι η μόνη μονοσύλλαβη λέξη, που δέχεται τόνο.

Τέλος, στα πάθη φωνημάτων βλέπουμε ότι διατηρείται ο χωριστός χαρακτήρας των λέξεων: Θα έρθει -> Θα 'ρθει δίνει το παράδειγμα και όχι θάρθει ή θαρθεί.

[Rafale]

. Συνηθισμένα Ορθογραφικά Λάθη Η σωστή χρήση είναι:

Δωσίλογος και όχι Δοσίλογος

Γενέθλια και όχι Γεννέθλια

Αντικρίζω και όχι Αντικρύζω

Ευριπίδης και όχι Ευρυπίδης

Πώρωση και όχι Πόρωση

Σιντριβάνι και όχι Συντριβάνι

Καμία και όχι Καμμία

Καταχώριση και όχι Καταχώρηση

Πιλοτή και όχι Πυλωτή

Συμπόνια και όχι Συμπόνοια

2. Συνηθισμένα λάθη στην Φωνολογική, κυρίως, απόδοση Λέξεων.

Η σωστή χρήση είναι:

Αμάλγαμα και όχι Αμάγαλμα

Κοινοτοπία και όχι Κοινοτυπία

Μαλδίβες και όχι Μαλβίδες

Παρονομαστής και όχι Παρανομαστής

Πολιομυελίτιδα και όχι Πολιομελίτιδα

Υποθηκοφυλακείο και όχι Υποθηκοφυλάκιο

Οκτώβριος και όχι Οκτώμβριος

Γενεαλογικό και όχι Γενεολογικό

Παλιρροϊκός και όχι Παλλιρροιακός

Ανεξαρτητοποιούμαι και όχι Ανεξαρτοποιούμαι

Καταχωρίζω και όχι Καταχωρώ

Περιθάλπω και όχι Περιθάλπτω

Υποθάλπω και όχι Υποθάλπτω

Παρεμπιμπτόντως και όχι Παρεπιπτόντως

3. Συνηθισμένα λάθη σε φράσεις:

Η σωστή χρήση είναι:

Υπέρ το δέον και όχι Υπέρ του Δέοντως

Ανέκαθεν και όχι Απο ανέκαθεν

Δια του λόγου το ασφαλές και όχι Δια του λόγου το Αληθές

Απευθείας Μετάδοση και οχι Ζωντανή Μετάδοση

Μακρόθεν και όχι εκ του Μακρόθεν

Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στις φράσεις Κατ'αρχάς και Κατ'αρχήν/Καταρχήν.

Λέμε και γράφουμε:

"Κατ'αρχάς δέχτηκε αλλά μετά άλλαξε γνώμη."

και όχι

"Καταρχήν δέχτηκε αλλά μετά άλλαξε γνώμη

[Rafale]

Σωστή χρήση είναι: Υπέρ το δέον και όχι Υπέρ του Δέοντως

Ανέκαθεν και όχι Απο ανέκαθεν

Δια του λόγου το ασφαλές και όχι Δια του λόγου το Αληθές

Απευθείας Μετάδοση και οχι Ζωντανή Μετάδοση

Μακρόθεν και όχι εκ του Μακρόθεν

Μέτρον Άριστον και όχι Παν Μέτρον Άριστον

Ον ου τύπτει λόγος ουδέ ράβδος και όχι όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος

Πνέει τα λοίσθια και όχι πνέει τα ολίσθοια

Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου και όχι άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου

Θεαματική βελτίωση και όχι Ραγδαία Βελτίωση (αλλά Ραγδαία Επιδείνωση)

Εν πάση Περιπτώσει και όχι εν πάσει περιπτώσει

Οι νέες μέθοδοι και όχι οι νέοι μέθοδοι

Οι κοινωνικές παραμέτροι και όχι οι κοινωνικοί παραμέτροι

Συνηθισμένα λάθη στην Φωνολογική, κυρίως, απόδοση Λέξεων.

Η σωστή χρήση είναι:

Αμάλγαμα και όχι Αμάγαλμα

Κοινοτοπία και όχι Κοινοτυπία

Μαλδίβες και όχι Μαλβίδες

Παρονομαστής και όχι Παρανομαστής

Πολιομυελίτιδα και όχι Πολιομελίτιδα

Υποθηκοφυλακείο και όχι Υποθηκοφυλάκιο

Οκτώβριος και όχι Οκτώμβριος

Γενεαλογικό και όχι Γενεολογικό

Παλιρροϊκός και όχι Παλλιρροιακός

Ανεξαρτητοποιούμαι και όχι Ανεξαρτοποιούμαι

Καταχωρίζω και όχι Καταχωρώ

Περιθάλπω και όχι Περιθάλπτωποθάλπω και όχι Υποθάλπτω

Παρεμπιπτόντως και όχι Παρεπιπτόντως

[Rafale]

-Όταν λέμε ότι κάποιος «εξεμέτρησε το ζην» εννοούμε ότι τελείωσε η ζωή του.

-Όταν κάποιος «Εξ ιδίων κρίνει τα αλλότρια» σημαίνει ότι κρίνει ξένες υποθέσεις λαμβάνοντας υπόψη τα δικά του, δηλαδή εξομοιώνει ξένα πράγματα με τη δική του κατάσταση.

-Κατάληξη -ήστε ή -είστε; Κατάληξη -ήστε παίρνουν ρήματα στην προστακτική αορίστου της ενεργητικής φωνής (π. Χ. Χρησιμοποιήστε), ενώ -είστε παίρνουν στον ενεστώτα της οριστικής ή της υποτακτικής μεσοπαθητικά ρήματα με λόγια κλίση (π. Χ. Απειλούμαι, απειλείστε).

-Η φράση «μεταξύ σφύρας και άκμονος» δηλώνει την ύπαρξη δύο κακών και ισοδυναμεί με τη φράση της δημοτικής «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».

-Εισιτήριο: Συχνά βλέπουμε τη λανθασμένη γραφή «εισητήριο». Η λέξη εισιτήριο προέρχεται από το ρήμα εισέρχομαι και σημαίνει ένα έγγραφο που σου επιτρέπει να μπεις κάπου, ενώ το εξιτήριο προέρχεται ετυμολογικά από το ρήμα εξέρχομαι και σημαίνει το στοιχείο που επιτρέπει σε κάποιον να βγει από κάπου, όπου ήταν περιορισμένος: Π. Χ. Εξιτήριο από το νοσοκομείο.

Η «Πύρρειος νίκη» είναι η νίκη που επιτεύχθηκε με μεγάλες προσπάθειες και τεράστιες απώλειες, συνεπώς είναι ισοδύναμη με ήττα (προέρχεται από τη νίκη του Πύρρου εναντίον των Ρωμαίων το 280 π. Χ.).

-Όταν κάποιος ή κάτι πνέει τα λοίσθια, σημαίνει ότι ψυχορραγεί.

[Rafale]

ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΑ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΑ ΛΑΘΗ.

[Rafale]

ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΕ ΣΥΝΘΕΤΑ-ΠΑΡΑΓΩΓΑ.

1. Ανδρεια-ανανδρια
2. Δουλεια-εθελοδουλια, κοιλιοδουλια
3. Θρησκεια-ανεξιθρησκια, αρνησιθρησκια
4. Καπηλεια-αρχαιοκαπηλια, πατριδοκαπηλια, πολεμοκαπηλια
4. Λατρεια-αρχαιολατρια, τυπολατρια, φυσιολατρια, εικονολατριαμο ιρολατρια
5. Πορεια-πρωτοπορια, πεζοπορια, αεροπορια, βραδυπορια, ανεμοπορ ια
6. Αλειφω-αλοιφη
7. Απαλειφω-απαλοιφη
8. Αμειβω-αμοιβη
9. Ανταμειβω-ανταμοιβη
10. Αντικριζω-αντικρυ
11. Βραδυ-βραδια, βραδιαζω, βραδινος
12. Καταλειπω-καταλοιπο
13. Ταμειο-ταμιας
14. Υγιαινω-υγεια, υγιεινος
15. Υπολειπομαι-υπολοιπο
16. Δρομεας-δρομαιως
17. Γεωργος-γαιοκτησια
18. Οβολος-διωβολο, τριωβολο
19. Οδυνη-ανωδυνος, επωδυνος
20. Ολεθρος-πανωλεθρια
21. Ονυχας-παρωνυχιδα
22. Οροφος-διωροφος, τριωροφος, ημιωροφος
23. Ορυχειο-ανθρακωρυχειο, ανθρακωρυχος
24. Γαλλια-Πορτογαλια
26. Ποικιλλω-ποιλιλια, ποικιλος
27. Νεος-νεωτεριστης, νεωτεριζων, νεωτερισμος, νεωτεριστικος
οπως βλεπουμε φιλοι μου εχουμε διαφορες αναμεσα στα αρχικα και στα συνθετα και παραγωγα τους. Θα ρωτησει καποιος, γιατι γινεται αυτο;
παιρνω ενα παραδειγμα: Ανατελλω. Απο το ρημα βγαινει η λεξη ανατολη. Γιατι ομως το ανατελλω θελει δυο λαμδα ενω η ανατολη ενα;
οι χρονοι του ανατελλω ειναι: Ανατελλω, ανετειλλον, ανατελω, ανετειλον...
βλεπουμε λοιπον οτι ο αοριστος β κανει ανετειλον. Η λεξη ανατολη προερχεται απο τον αοριστο β και ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΝΕΣΤΩΤΑ. Επειδη λοιπον ο αοριστος β θελει ενα λαμδα και η ανατολη θελει, επισης, ενα λαμδα

[yandr]

Μήπως να βάζεις και την πηγή;

Ορισμένα τα βρήκα πολύ εντυπωσιακά και θα ήθελα να τα διασταυρώσω.

[Rafale]

Ενταξει. Θα βαζω.

[Rafale]

Η χρήση του αρχικού κεφαλαίου γράμματος Σύνταξη: Αριστοτέλης Αναγνώστου δ. Φ. Καθηγητής 1ου Ενιαίου Πειραματικού Λυκείου Αθηνών

Γράφονται με αρχικό κεφαλαίο:

1. Οι λέξεις που βρίσκονται μετά από τελεία, ερωτηματικό και θαυμαστικό, εκτός εάν μετά από τα δύο τελευταία η φράση συνεχίζεται: «πότε θα σε ξαναδούμε; » με ρώτησε. Ζήτω! Φώναξαν όλοι.

2. Τα κύρια ονόματα: Αριστοτέλης, Αθήνα, Λυκαβηττός.

3. Τα εθνικά: Έλληνας, Αθηναίος.

4. Τα ονόματα των μηνών, ημερών και εορτών: Ιανουάριος, Δευτέρα, Πάσχα, των Τριών Ιεραρχών, Ελευσίνια. Επίθετα που παράγονται από τις περιπτώσεις 2,3,4 γράφονται με μικρό: Ομηρικά έπη, ελληνική σημαία, μαρτιάτικη λιακάδα.

5. Τα σύνθετα τοπωνύμια: Νέα Σμύρνη, Γη του Πυρός, Αγία Παρασκευή, Μαγνησία επί Σιπύλω, Αλεξάνδρεια η παρά την Ισσόν. Όταν η δεύτερη λέξη είναι γεωγραφικός όρος, γράφεται και αυτή με αρχικό κεφαλαίο: Μεσόγειος Θάλασσα, Αιγός Ποταμοί, Λευκά Όρη. Εάν ο γεωγραφικός όρος προηγείται έναρθρος και η επόμενη λέξη είναι αυθυπόστατο τοπωνύμιο, γράφεται με μικρό: Ο ποταμός Αμαζόνιος, η λίμνη της Γενεύης. Αλλά: Το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, τα Λουτρά της Ωραίας Ελένης, ο Κόλπος των Χοίρων.

6. Τα σημεία του ορίζοντα, όταν σημαίνουν καθιερωμένες γεωγραφικές περιοχές: Η Ανατολή, η Μέση Ανατολή, ο Δυτικός Κόσμος, η Βόρεια Ελλάδα, η Κεντρική Αμερική. Αλλά: Ταξίδεψα στη νότια Ισπανία.

7. Οι ονομασίες περιόδων της γεωλογίας και της ιστορίας και σημαντικών ιστορικών γεγονότων ή μύθων: Ο Καινοζωικός αιώνας, το Πλειστόκαινο, ο Μεσαίωνας, η Αναγέννηση, ο Χρυσούς Αιών, η Αργοναυτική Εκστρατεία, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Ψυχρός Πόλεμος, η Άλωση (της Κων/πολης μόνο), η Κατοχή (1941-44 στην Ελλάδα), η Δεύτερη Σταυροφορία, η Συνθήκη των Βερσαλλιών.

8. Όσα έχουν σχέση με τη χριστιανική θεότητα: Θεός, Κύριος, Βασιλεύς, Πατήρ, Υιός, ¶γιο Πνεύμα, Παναγία, Θεοτόκος, Εσταυρωμένος. Οι ονομασίες θρησκειών, δογμάτων, αιρέσεων και των οπαδών τους γράφονται με αρχικό μικρό: Χριστιανισμός, χριστιανός.

9. Τα επίθετα άγιος και όσιος, όταν συνοδεύουν κύριο όνομα και δηλώνουν μαζί μ; Αυτό τόπο λατρείας: Ο ¶γιος Δημήτριος (ως ναός). Αλλά: Ο άγιος Δημήτριος (ως πρόσωπο), η αγία τράπεζα. http://www.phys.uoa.gr/...ektar/history/language/lingual_remarks.htm

[Rafale]

. Οι προσωνυμίες χριστιανών αγίων και αρχαίων θεοτήτων: Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Δωδωναίος Ζευς, Αθηνά Νίκη. 11. Οι ονομασίες μαθημάτων, επιστημών και τεχνών ως επίσημοι τίτλοι: Το μάθημα των Μαθηματικών, του Συνταγματικού Δικαίου, της Βυζαντινής Ιστορίας, η επιστήμη της Χημείας. Αλλά: Σπουδάζω φυσική.

12. Οι επωνυμίες επιστημονικών και καλλιτεχνικών σχολών, ρευμάτων, κινήσεων κτλ.: Η Αθηναϊκή Σχολή, το Νέο Κύμα, το Επικό Θέατρο. Οι μονολεκτικές, όμως, γράφονται με μικρό, αν δεν μπορεί να δηλωθεί τίποτε άλλο (ιμπρεσιονισμός, μαρξισμός) και με κεφαλαίο, αν έχουν και άλλες σημασίες (Συμβολισμός, Ρομαντισμός).

13. Οι τίτλοι λογοτεχνικών ή μη βιβλίων και έργων τέχνης: Ελεγεία και Σάτιρες, η Καινή Διαθήκη, η Νίκη της Σαμοθράκης, Χορός Μεταμφιεσμένων. Οι σε εισαγωγικά έναρθροι τίτλοι στο εσωτερικό μιας φράσης διατηρούν το σε ονομαστική με κεφαλαίο άρθρο τους μέσα στα εισαγωγικά, εφόσον ο τίτλος είναι υποκείμενο της φράσης. Εάν, όμως, η πτώση του άρθρου αλλάζει, τότε αυτό τίθεται έξω από τα εισαγωγικά με αρχικό μικρό: Το καλύτερο έργο του Μυριβήλη είναι «Η Ζωή εν Τάφω».O Μυριβήλης στη «Ζωή εν Τάφω» περιγράφει...

14. Οι ονομασίες

15. Οι επίσημες ονομασίες των κρατών: Ελληνική Δημοκρατία, Πριγκιπάτο του Μονακό.

16. Οι τίτλοι αξιωματούχων της Πολιτείας και της Εκκλησίας, όταν εννοείται συγκεκριμένο πρόσωπο: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δέχθηκε σε ακρόαση τον πρέσβη της Ιορδανίας. Ο Βασιλιάς θα απευθύνει διάγγελμα στο λαό. Την υπόθεση εξετάζει ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης συναντήθηκε χθές με τον Πάπα. Γράφονται, όμως, με μικρό, όταν λειτουργούν ως επιθετικοί προσδιορισμοί σε κύρια ονόματα ή αναφέρονται απλώς με τη θεσμική τους σημασία: Ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Ο εκάστοτε πρωθυπουργός της Ελλάδος. Προήχθη σε εισαγγελέα εφετών. Ο θεσμός του οικουμενικού πατριάρχη. Ο πάπας Λέων Ι΄. Σημ.: Η λέξη Δημοκρατία γράφεται πάντοτε με αρχικό κεφαλαίο, όταν σημαίνει τη χώρα που έχει τέτοιας μορφής πολίτευμα: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρακολούθησε την παρέλαση. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας στις περισσότερες χώρες έχει περιορισμένες εξουσίες.

Γνωστών αθλητικών αγώνων: Ολυμπιακοί Αγώνες, Βαλκανικοί Αγώνες, Ίσθμια, Νέμεα.

17. Οι επωνυμίες κρατικών υπηρεσιών, οργανισμών, ιδρυμάτων κτλ. Και οι ονομασίες θεσμών και κτιρίων δημόσιας χρήσεως: Βουλή των Ελλήνων, Συμβούλιο Επικρατείας, Πολεμικό Ναυτικό, Υπουργείο Πολιτισμού, Ιερά Σύνοδος, η Ανατολική Εκκλησία, η Δικαιοσύνη,1ο Πειραματικό Λύκειο Αθηνών, Ιόνιο Πανεπιστήμιο, Μέγαρο Μουσικής, Κεντρικό Ταχυδρομείο. Αλλά: Η ελληνική βουλή. Επιδιώκει να αναλάβει υπουργείο. Είναι καθηγητής πανεπιστημίου.

18. Οι λέξεις Ήλιος, Γη, Σελήνη, όταν αναφέρονται ως ονόματα ουρανίων σωμάτων: Οι κηλίδες του Ήλιου, η διάμετρος της Γης, οι κρατήρες της Σελήνης. Ειδάλλως: Ο ήλιος καίει σήμερα, καλλιεργώ τη γη, υπό το φως της σελήνης.

19. Οι τιμητικοί τίτλοι: Εξοχότατος, Μακαριότατος.

20. Λέξεις μετά από διπλή τελεία, εάν τα επόμενα αρχίζουν μετά από εννοούμενη τελεία ή έχουν αυτοτέλεια. Ειδάλλως, το συνηθέστερο, αρχίζουν με μικρό: Οι αρχαίοι έλεγαν: «Το σιγάν κρείττόν εστιν του λαλείν». Δάκρυσα και είπα: Κρίμα που δεν πρόλαβα να τον αποχαιρετήσω. Πολλοί λόγοι με παρακίνησαν: Η ευκαιρία, οι ανάγκες μου, οι συμβουλές του κ. Ά.

21. Λέξεις μετά από αποσιωπητικά, εφόσον μετά την αποσιώπηση θα μπορούσε να υπάρχει τελεία. Ειδάλλως, αρχίζουν με μικρό: Σηκώνομαι, που λέτε, και... Πάψε! Τον αποπήρα άγρια. Αχ, τι μου θυμίζεις... Αλλά ας μη συνεχίσω.http://www.phys.uoa.gr/...ektar/history/language/lingual_remarks.htm

[Rafale]

Ορθογραφία "δύσκολων" ορθογραφικά λέξεων:

• Α

• αγαλλίαση
• αγγέλλω, αναγγέλλω, άγγελος, απαγγέλλω
  
• αμπέχονο
• ακριτομυθία
• ακροποδητί
• αλαζονεία
• αλείβω, αλείφω, αλοιφή
• αλλεπάλληλος
• αλληλεγγύη
  
• αλλοπρόσαλλος
• αλλιώς, αλλιώτικος, αλλοιώνω, αλλοίωση
• αμείβω, αμοιβή
• αναζωογονώ
  
• ανακαίνιση
• άναμμα, προσάναμμα, αναμμένος
• άναρθρος
• αναρριχώμαι
• ανασκολοπίζω
• αναστέλλω
• αναστήλωση, υποστύλωση
• αναφανδόν
• αναφιλητό
• ανέγγιχτος
• ανελλιπώς
• ανενδοίαστα
• ανεπιθύμητος
• ανεπίληπτος
• ανεξιθρησκία
• ανδρεία, ανανδρία
• ανιδιοτελής
• ανταλλάσσω
• αντενδείκνυται
• αντεπιστέλλον
  
• αντικρίζω, αντίκρισμα, αντίκρυ
• αντίρρηση
• ανυπερθέτως
• αόμματος
• απαθανατίζω
• απαλλοτριώνω
• απαρχαιωμένος
• απεκδύομαι
• αποδιοπομπαίος (προσοχή στη σειρά των γραμμάτων)
• αποθαρρυντικός
• αποκομμένος
• αποκύημα
• απολέσει (έχω)
  
• απόρριμμα, απορρίπτω
  
• απόρροια
• απορροφώ
• αποσβολωμένος
• αποσόβηση
• απρόσκοπτος
• αράθυμος
• αρνησικυρία
• αρραβώνας
• αρραγής
• αρρενωπός
• άρρηκτος
• αρρώστια, άρρωστος
• αρχαιοκαπηλία
• ασκαρδαμυκτί
• άσος
• αστοιχείωτος
• ασυζητητί
• αυθωρεί
• αυτολεξεί