Απαλλαγή Ι5 για ψυχολογικούς λόγους

[Giwrgoslxs]

Καλημέρα σε όλη την ομάδα και χρόνια πολλά! Λοιπόν,31/12/23 τελείωσε η αναβολή λόγω σπουδών και μόλις χθες μου έστειλαν ένα μήνυμα για βεβαίωση και πιστοποιητικό σπουδών. Προφανώς μιλάει για όλο το διάστημα της αναβολής. Υπάρχει όμως ένα θέμα. Απ'την πρώτη μου σχολή διαγράφηκα πριν την ολοκλήρωση των σπουδών και ένα χρόνο μετά ξαναεδωσα πανελλαδικές περνώντας στη σχολή που είμαι ακόμη και τώρα. Τι πιστοποιητικό πρέπει να στείλω;

Ευχαριστώ εκ των προτέρων

[Guns1112]

Όπως λέει και το θεμα, μην σε ενδιαφέρει γιατί θα παρεις αναβολές και μετά απαλλαγή άρα είσαι μια χαρά.

[ntinosas]

Παιδιά επειδή έχω μπερδευτεί. Λέει ότι μπορώ να πάω μέχρι και 10 εργάσιμες μέρες στο φρουραρχείο. Εγώ παρουσιάζομαι 11 Μαρτίου, πρέπει να πάω 1 Μαρτίου ή 26 Φλεβάρη γιατί δεν ξέρω να πιάνονται και τα ΣΚ μέσα στις 10 μέρες ή μόνο οι εργάσιμες.

[Giannhs2]

Καλησπέρα. Σε περίπτωση που πάρω απαλλαγή πως να αποφύγω την εξαγορά θητείας;

[Alexct7]

Γεια σας, Παρουσιάστηκα στο στρατό στις 11/03/2022 μετά από αναβολή που είχα λόγο σπουδών και απ' όταν μπήκα παρουσίασα ψυχολογική επιβάρυνση καθώς μου ήταν πολύ δύσκολη η προσαρμογή σε αυτό το περιβάλλων του στρατού, όταν άκουγα τις φωνές τον εκπαιδευτών με έπιανε στεναχώρια και μέσα μου γέμιζα θλίψη με αποτέλεσμα όταν έβρισκα κενό χρόνο μέσα στο στρατόπεδο να κλαίω και δεν ήθελα να μιλάω με κανέναν πάρα μόνο να βρω ένα ερημικό μέρος η μια τουαλέτα για να πάω και να κλάψω, είχα σταματήσει να κοιμάμαι τα βράδια γιατί ένιωθα φόβο με τα τόσα άτομα που ήταν στο θάλαμο και δεν είχα διάθεση ούτε να φάω ούτε να κάνω μπάνιο. Όταν μιλούσα με την κοπέλα μου με το που μου σήκωνε το τηλέφωνο έβαζα τα κλάματα και δεν μπορούσα να βγάλω λέξει. Είχα αρχίσει να κάνω αυτοκτονικές σκέψεις γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τι ζωή μου για 12 μήνες μέσα σε ένα στρατόπεδο με πράσινα ρούχα και τόσο πολύ κόσμο. Ήμουν πάρα πολύ στεναχωρημένος και φοβισμένος με το όλο περιβάλλων. Μετά από λίγες μέρες άρχισα να τους λέω ότι θέλω να φύγω και ότι δεν αισθάνομαι καλά εδώ πέρα χωρίς όμως κανένα ενδιαφέρων από πλευράς τους για το πρόβλημα που αντιμετώπιζα και για το πως ένιωθα. Μια μέρα μου είπαν ότι θα πάμε στο νοσοκομείο για να πάρεις αναβολή, μπαίνω στο λεωφορείο και φεύγουμε. Όταν βγήκαμε από το στρατόπεδο έβαλα τα κλάματα καθώς συγκινήθηκα που βρισκόμουν και πάλι έξω από ένα μέρος που ένιωθα ότι με έπνιγε. Φτάνουμε στο νοσοκομείο και εκεί μου δίνουν δυο χαρτιά ένα για ορθοπεδικό και ένα για ΩΡΛ μου είπαν ότι πρέπει να περάσω αυτούς τους δυο γιατρούς γιατί έχω λάμα στο αριστερό πόδι μου και γιατί το ένα αυτί μου δεν ακούει σχεδόν καθόλου (βαρηκοΐα τύπου αντίληψης, δηλαδή βλάβη στο ακουστικό νεύρο) το οποίο έχει προέλθει από πολύ άγχος και στρές καθώς πριν λίγα χρόνια ήθελα να δώσω πανελλήνιες αλλά ήξερα ότι δεν θα τα καταφέρω και είχα περάσει μια περίοδο τις ζωής μου που δεν ήξερα τι θα κάνω στο μέλλον και όλο αυτό μου είχε προκαλέσει τόσο άγχος που το αριστερό μου αυτί έπαθε βλάβη και εκτός αυτού τότε είχα πάθει αλωπεκία την οποία καταπολέμησα με φαρμακευτική αγωγή, κάτι που κατά διαστήματα το παθαίνω ακόμα... Τελειώνοντας τους δύο γιατρούς κρίθηκα Ι4 να μην πάρω όπλο λόγο του αυτιού μου, τότε ρωτάω τον συνοδό που μας πήγε στο νοσοκομείο τι θα γίνει με το θέμα που έχω και δεν αντέχω άλλο στο στρατό και μου λέει σήμερα δεν ήρθαμε για αυτό, έπρεπε να σε δουν οι γιατροί για το πόδι και το αυτί. Εκείνη την ώρα μέσα μου κατέρρευσα και του ζήτησα να βγω έξω και να περιμένω να τελειώσουν και τα αλλά παιδιά. Βγήκα πήγα σε μια γωνία και έκλαιγα προσπαθώντας να σκεφτώ πως θα αντέξω να ξανά γυρίσω πίσω στις δυνατές φωνές και τον τόσο κόσμο. Μετά που γυρίσαμε στο στρατόπεδο με πήραν να μείνω και να κοιμηθώ στα ιατρεία για να μην έχω επαφή με τον κόσμο και την φασαρία. Εκεί έμεινα δυο μέρες οπού έκανα κακές σκέψεις και σκεφτόμουν πως θα μπορούσαν να κάνω κακό σε εμένα προκείμενου να απαλλαγώ από όλο αυτό. Μέχρι που μετά από λίγες μέρες με πήγαν στο νοσοκομείο αφού έβλεπαν ότι δεν είμαι καλά και ζητούσα συνέχεια να φύγω οπού εκεί, με είδε ένας ψυχίατρος και του εξήγησα το πως νιώθω μέσα στο στρατό και ότι στο παρελθών προσπάθησα να κάνω κακό σε εμένα καθώς δεν μπορούσαν να αντέξω κάποια πράγματα που μου συνέβαιναν. Και αυτός μου χορήγησε 2 χρόνια αναβολή Ι5... Μετά που έφυγα από το στρατό με την αναβολή μου για δυο χρόνια, η κοπέλα μου, μου βρήκε ένα ψυχίατρο τον οποίο επισκέπτομαι εδώ και ένα χρόνο. Εδώ και 11 μήνες παίρνω φαρμακευτική αγωγή (ZOLOTRIN) και εδώ και κάποιους μήνες το έχουμε πάει στα 200mg,2 χάπια των 100mg ημερησίως. Η αναβολή μου λήγει 16 Μαρτίου 2024, και εδώ και λίγες ημέρες έχω αρχίσει πάλι να φοβάμαι τρομερά πολύ στην ιδέα ότι μπορεί να μην καταφέρω να πάρω απαλλαγή, τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, και όταν έχω ξαπλώσει νιώθω να ανεβαίνουν οι παλμοί μου και να ιδρώνω. Νιώθω σαν τότε που παρουσιάστηκα στο στρατό, έχω αρχίσει πάλι να χάνω τον εαυτό μου και να μην έχω όρεξη για ζωή. Ο γιατρός μου, μου έχει πει ότι θα μου δώσει χαρτί και ότι να μην φοβάμαι, όλα θα πάνε καλά. Φοβάμαι όμως πολύ, διαβάζω και όλα αυτά που έρχονται σχετικά με τις αλλαγές στο στρατό (φινλανδικό μοντέλο στράτευσης) και δεν μπορώ να ηρεμίσω...

[shadow6676]

[quote=Alexct7 post_id=533851 time=1709112736 user_id=104437]
Γεια σας, Παρουσιάστηκα στο στρατό στις 11/03/2022 μετά από αναβολή που είχα λόγο σπουδών και απ' όταν μπήκα παρουσίασα ψυχολογική επιβάρυνση καθώς μου ήταν πολύ δύσκολη η προσαρμογή σε αυτό το περιβάλλων του στρατού, όταν άκουγα τις φωνές τον εκπαιδευτών με έπιανε στεναχώρια και μέσα μου γέμιζα θλίψη με αποτέλεσμα όταν έβρισκα κενό χρόνο μέσα στο στρατόπεδο να κλαίω και δεν ήθελα να μιλάω με κανέναν πάρα μόνο να βρω ένα ερημικό μέρος η μια τουαλέτα για να πάω και να κλάψω, είχα σταματήσει να κοιμάμαι τα βράδια γιατί ένιωθα φόβο με τα τόσα άτομα που ήταν στο θάλαμο και δεν είχα διάθεση ούτε να φάω ούτε να κάνω μπάνιο. Όταν μιλούσα με την κοπέλα μου με το που μου σήκωνε το τηλέφωνο έβαζα τα κλάματα και δεν μπορούσα να βγάλω λέξει. Είχα αρχίσει να κάνω αυτοκτονικές σκέψεις γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τι ζωή μου για 12 μήνες μέσα σε ένα στρατόπεδο με πράσινα ρούχα και τόσο πολύ κόσμο. Ήμουν πάρα πολύ στεναχωρημένος και φοβισμένος με το όλο περιβάλλων. Μετά από λίγες μέρες άρχισα να τους λέω ότι θέλω να φύγω και ότι δεν αισθάνομαι καλά εδώ πέρα χωρίς όμως κανένα ενδιαφέρων από πλευράς τους για το πρόβλημα που αντιμετώπιζα και για το πως ένιωθα. Μια μέρα μου είπαν ότι θα πάμε στο νοσοκομείο για να πάρεις αναβολή, μπαίνω στο λεωφορείο και φεύγουμε. Όταν βγήκαμε από το στρατόπεδο έβαλα τα κλάματα καθώς συγκινήθηκα που βρισκόμουν και πάλι έξω από ένα μέρος που ένιωθα ότι με έπνιγε. Φτάνουμε στο νοσοκομείο και εκεί μου δίνουν δυο χαρτιά ένα για ορθοπεδικό και ένα για ΩΡΛ μου είπαν ότι πρέπει να περάσω αυτούς τους δυο γιατρούς γιατί έχω λάμα στο αριστερό πόδι μου και γιατί το ένα αυτί μου δεν ακούει σχεδόν καθόλου (βαρηκοΐα τύπου αντίληψης, δηλαδή βλάβη στο ακουστικό νεύρο) το οποίο έχει προέλθει από πολύ άγχος και στρές καθώς πριν λίγα χρόνια ήθελα να δώσω πανελλήνιες αλλά ήξερα ότι δεν θα τα καταφέρω και είχα περάσει μια περίοδο τις ζωής μου που δεν ήξερα τι θα κάνω στο μέλλον και όλο αυτό μου είχε προκαλέσει τόσο άγχος που το αριστερό μου αυτί έπαθε βλάβη και εκτός αυτού τότε είχα πάθει αλωπεκία την οποία καταπολέμησα με φαρμακευτική αγωγή, κάτι που κατά διαστήματα το παθαίνω ακόμα... Τελειώνοντας τους δύο γιατρούς κρίθηκα Ι4 να μην πάρω όπλο λόγο του αυτιού μου, τότε ρωτάω τον συνοδό που μας πήγε στο νοσοκομείο τι θα γίνει με το θέμα που έχω και δεν αντέχω άλλο στο στρατό και μου λέει σήμερα δεν ήρθαμε για αυτό, έπρεπε να σε δουν οι γιατροί για το πόδι και το αυτί. Εκείνη την ώρα μέσα μου κατέρρευσα και του ζήτησα να βγω έξω και να περιμένω να τελειώσουν και τα αλλά παιδιά. Βγήκα πήγα σε μια γωνία και έκλαιγα προσπαθώντας να σκεφτώ πως θα αντέξω να ξανά γυρίσω πίσω στις δυνατές φωνές και τον τόσο κόσμο. Μετά που γυρίσαμε στο στρατόπεδο με πήραν να μείνω και να κοιμηθώ στα ιατρεία για να μην έχω επαφή με τον κόσμο και την φασαρία. Εκεί έμεινα δυο μέρες οπού έκανα κακές σκέψεις και σκεφτόμουν πως θα μπορούσαν να κάνω κακό σε εμένα προκείμενου να απαλλαγώ από όλο αυτό. Μέχρι που μετά από λίγες μέρες με πήγαν στο νοσοκομείο αφού έβλεπαν ότι δεν είμαι καλά και ζητούσα συνέχεια να φύγω οπού εκεί, με είδε ένας ψυχίατρος και του εξήγησα το πως νιώθω μέσα στο στρατό και ότι στο παρελθών προσπάθησα να κάνω κακό σε εμένα καθώς δεν μπορούσαν να αντέξω κάποια πράγματα που μου συνέβαιναν. Και αυτός μου χορήγησε 2 χρόνια αναβολή Ι5... Μετά που έφυγα από το στρατό με την αναβολή μου για δυο χρόνια, η κοπέλα μου, μου βρήκε ένα ψυχίατρο τον οποίο επισκέπτομαι εδώ και ένα χρόνο. Εδώ και 11 μήνες παίρνω φαρμακευτική αγωγή (ZOLOTRIN) και εδώ και κάποιους μήνες το έχουμε πάει στα 200mg,2 χάπια των 100mg ημερησίως. Η αναβολή μου λήγει 16 Μαρτίου 2024, και εδώ και λίγες ημέρες έχω αρχίσει πάλι να φοβάμαι τρομερά πολύ στην ιδέα ότι μπορεί να μην καταφέρω να πάρω απαλλαγή, τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, και όταν έχω ξαπλώσει νιώθω να ανεβαίνουν οι παλμοί μου και να ιδρώνω. Νιώθω σαν τότε που παρουσιάστηκα στο στρατό, έχω αρχίσει πάλι να χάνω τον εαυτό μου και να μην έχω όρεξη για ζωή. Ο γιατρός μου, μου έχει πει ότι θα μου δώσει χαρτί και ότι να μην φοβάμαι, όλα θα πάνε καλά. Φοβάμαι όμως πολύ, διαβάζω και όλα αυτά που έρχονται σχετικά με τις αλλαγές στο στρατό (φινλανδικό μοντέλο στράτευσης) και δεν μπορώ να ηρεμίσω...
[/quote]
Θα παρεις απαλλαγη απλα ρωτα στον γιατρο και στην στρατολογια. Μείζων καταθλιπτική διαταραχή σε διαγνωμας ετσι;, και παιρνεις και φαρμακα αρα δεν υπαρχει περιπτωση να πας

[Giwrgoslxs]

Καλησπέρα παιδιά. Επειδή 11/3 είναι να παρουσιαστώ πλησιάζουν οι μέρες και έχω αγχωθεί! Καταρχάς την Δευτέρα θα πάω στο φρουραρχείο να αιτηθώ απαλλαγή, καθώς έχω γνωμάτευση από ψυχίατρο δημοσίου νοσοκομείου για την διπολική διαταραχή που έχω εδώ και χρόνια για την οποία παίρνω και φαρμακευτική αγωγή. Υπάρχει περίπτωση να έχω κάποιο κόλλημα; Πιστεύω πως όχι γιατί μαζί με την γνωμάτευση του γιατρού έχω και ποσοστό αναπηρίας από τα ΚΕΠΑ 67%. Λέτε να μετρήσει κι αυτό; Επίσης πρέπει να ενημερώσω το φρουραρχείο ότι θα πάω ή πηγαίνω απλώς από μόνος μου και τους εξηγώ την κατάσταση;