Stranger Σε βρίσκω πολύ σωστή σε ότι έχεις πει. Μακάρι να σου πάει όπως το θες και να καταλήξει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πραγματικά στο εύχομαι!(Κι εμένα με περνάει 3 χρόνια η πρώην μου και γενικότερα είχα σχέσεις με κοπέλες που ήταν πιο μεγάλες... )

Αυτό που έγινε στην δική μου περίπτωση λίγο πολύ όλοι το περνάμε. Άντρες - Γυναίκες. Δεν κάνει διάκριση σε φύλο και ηλικία. Άλλοι το περνάνε σε μικρή ηλικία και άλλοι σε μεγαλύτερη. Όλοι δίνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας σε έναν άνθρωπο συναίσθημα, δίνουμε τον εαυτό μας και προσφέρουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, ώσπου καταλήγουμε στο τέλος ξέρετε πως και με τι...

Σε μένα ο στρατός ήτανε μια πρόφαση και μάλιστα του κώλου!
Μια άλλη ήτανε η απόσταση (εγώ μένω Αττική εκείνη μένει στο Ρέθυμνο) άσχετα από το ότι ήδη συγκατοικούσαμε εκεί. Λες και για τον στρατό θα έφευγα για αιώνες και θα πήγαινα στο διάστημα και δε θα είχαμε ούτε επικοινωνία, ούτε τίποτα...
Κολέγιο τον έχουμε κάνει το στρατό!9 μήνες = τίποτα!
Το τόσο το κάνουν ΤΟΣΟ οι κοπέλες και ειδικά αυτής της νοοτροπίας όπως της "δικιάς" μου...
Tinaki σαφώς και δεν άξιζε σε εμένα, αλλά και σε κανέναν άλλο. Εκατοντάδες παραδείγματα έχω που το αποδεικνύουν, αλλά μη μεταβάλλω το θέμα από "Στρατός και Σχέση" σε "Σχέσεις στην Σύγχρονη Εποχή"...
Όλοι πιάνεται τι εννοώ!

Κλείνοντας να πω ότι σε παιδιά σαν κι εμένα, με παρόμοια κατάσταση, ο στρατός δρα στην ψυχολογία αμέσως, διαμορφώνει το ηθικό στον εσωτερικό κόσμο και μας κάνει πιο δυνατούς, γιατί κάπου το χάσαμε στον έξω κόσμο και δείξαμε τις αδυναμίες μας... Στον στρατό δε δείχνεις αδυναμίες, τις καταπολεμάς!
Οπότε το ηθικό αναπτερώνεται και προχωράμε μπροστά χωρίς να έχουμε στο νου μας τα:"που βρίσκεται τώρα; Τι κάνει; Τι δε κάνει; Με ποιον είναι; "...
Ότι κι αν μας συμβαίνει συναισθηματικά, μέσα στο στρατό, αλλά και έξω, θα ορθοποδήσουμε! Διότι επιβάλλεται!