από αδσφ » Κυρ Οκτ 07, 2012 2:06 pm
Καλά, ειδικές δυνάμεις και πτυχία/ηλικία δεν πάνε μαζί. Εγώ μπήκα εθελοντής στα 29 μου με πολυτεχνείο και μεταπτυχιακό και μου σκίσανε ό, τι είχα και δεν είχα στην αγγαρεία. Για μήνες κοιμόμουν 3-4 ώρες την ημέρα, ακόμα και όταν άλλοι κληρωτοί (8-10 χρόνια νεότεροί μου) κοιμώταν μεσημέρια και βράδια. Απο γραφείο σε σκοπιά σε περίπολο σε θαλαμοφυλίκι και πάλι γραφείο και μετά διπλά νούμερα, γερμανικά και ό, τι μπορείς να φανταστείς. Δεν πέρασα βασική εκπαίδευση νεοσυλλέκτου γιατί ήμουν σε γραφείο. Όταν ρωτούσα τους/τις λοχίες πότε θα μάθω ασκήσεις ακριβείας και τα βασικά μου απαντούσαν "στη μονάδα θα τα μάθεις". Μ' έστειλαν οδηγό (λόγω ηλικίας υποθέτω;) ενώ είχα παρακαλέσει τον λοχαγό μου να με στείλει για καμιά μάχιμη ειδικότητα. Πήγα Σπάρτη όπου έκανα τη βασική ειδικότητα μισή γιατί το μισό χρόνο περνούσα συνεντεύξεις για το σε ποιο γραφείο θα με χώσουν. Έφυγα ανειδίκευτος απο τη Σπάρτη και πήγα στη μονάδα όπου με χώσαν απο την πρώτη ημέρα σε γραφείο. Και απο εκείνη την ημέρα ξεκίνησε το πολύμηνο σκίσιμό μου. Απο το πρωί καθάριζα τουαλέτες γιατί τα πιτσιρίκια σιχαινόταν να μπούν στις τουαλέτες (και παίρνανε οι γονείς τους τηλέφωνα), μετά γραφείο, σκοπιά, περίπολο, κουζίνα και όλα τα προβλεπόμενα. Πήγα δύο φορές να δώσω εξετάσεις για ειδικότητα οδηγού και μου πήραν το χαρτί απο το χέρι λέγοντας ότι "δεν είχε έρθει η ώρα μου ακόμα". Άρχισαν να μου την λενε γιατί δεν φορούσα τον μπερέ αλλά το τζόκευ του πεζικού και όταν τους έλεγα "για να φορέσω τον μπερέ πρέπει να περάσω ΤΠΕΝ" στραβώνανε και μου την λέγανε γιατί ήμουν αγυάλιστος (έμπαινε χώμα ανάμεσα στη σόλα και το αρβυλο επειδή το στρατόπεδο ήταν χωμάτινο). Οταν μου τη λέγανε για βασικά πράγματα που έπρεπε να είχα μάθει στο κέντρο νεοσυλλέκτων και τους απαντούσα οτι μου είπαν θα τα μάθαινα στη μονάδα σκυλιάζανε. Στο τέλος κατέληξα να παρακαλάω να πάω 50άρα και με το ζόρι με αφήσανε. Και για να μου σπάσουν τον τσαμπουκά που το "έπαιζα μάχιμος" με στείλανε για ύπνο στις 12 η ώρα το προηγούμενο βράδυ απο το γραφείο (με πέταξε έξω ο επόπτης ασφαλείας) απο την δουλειά που μου είχαν αφήσει για την επόμενη ημέρα, με χώσανε σκοπιά 3-6,6-6:30 έκανα καθαριότητα στις τουαλέτες και το θάλαμο,6:30-16:00 σερί στο γραφείο για "δουλειά της επόμενης ημέρας, αφού θα πάω 50άρα και δεν θα κάτσω να δουλέψω", χωρίς να προλάβω να φάω σαν άνθρωπος, και μετά σφεντόνα να φτιάξω το μπέργκιν στο οποίο απο το σφίξιμό μου να προλάβω έβαλα κι εγώ πόσα άχρηστα πράγματα (προβλεπόμενα όμως) και ο σάκος πέρασε τα 30 κιλά και τα πράγματα ήταν τυχαία μέσα στο σάκο. Κι ευτυχώς με λυπήθηκε ένας παλιός και μου έβγαλε τα μισά απο μέσα και μου έδωσε δυο συμβουλές για να την βγάλω καθαρή. Μετά απο δύο ώρες σηκώθηκα για 50άρα. Και μετά απο 11 ώρες περπάτημα και αφού έσφιξα τα δόντια να την βγάλω για να την σπάσω σε όλους τους γιωτάδες αξιωματικούς που με κοιτούσαν αφ'υψηλού και τερμάτισα την άσκηση έφερα 10/10 βολή, στα 500 μέτρα και με κοιτούσαν οι αξιωματικοί και οι επόπ με μισό μάτι, με πλησίασε ένας λοχαγός (υπεύθυνος για τη μισθοδοσία) και μου είπε "βλέπω μια χαρά είσαι. Όταν γυρίσουμε σε θέλω στο γραφείο". Όσο για άλλες ασκήσεις, ούτε για πλάκα.
Όταν έγιναν τα Ίμια ήμουν 16 ετών. Τότε, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να υπηρετήσω στις ένδοξες Ειδικές Δυνάμεις.
Κάποτε είχα ένα όνειρο.
Καλά, ειδικές δυνάμεις και πτυχία/ηλικία δεν πάνε μαζί. Εγώ μπήκα εθελοντής στα 29 μου με πολυτεχνείο και μεταπτυχιακό και μου σκίσανε ό, τι είχα και δεν είχα στην αγγαρεία. Για μήνες κοιμόμουν 3-4 ώρες την ημέρα, ακόμα και όταν άλλοι κληρωτοί (8-10 χρόνια νεότεροί μου) κοιμώταν μεσημέρια και βράδια. Απο γραφείο σε σκοπιά σε περίπολο σε θαλαμοφυλίκι και πάλι γραφείο και μετά διπλά νούμερα, γερμανικά και ό, τι μπορείς να φανταστείς. Δεν πέρασα βασική εκπαίδευση νεοσυλλέκτου γιατί ήμουν σε γραφείο. Όταν ρωτούσα τους/τις λοχίες πότε θα μάθω ασκήσεις ακριβείας και τα βασικά μου απαντούσαν "στη μονάδα θα τα μάθεις". Μ' έστειλαν οδηγό (λόγω ηλικίας υποθέτω;) ενώ είχα παρακαλέσει τον λοχαγό μου να με στείλει για καμιά μάχιμη ειδικότητα. Πήγα Σπάρτη όπου έκανα τη βασική ειδικότητα μισή γιατί το μισό χρόνο περνούσα συνεντεύξεις για το σε ποιο γραφείο θα με χώσουν. Έφυγα ανειδίκευτος απο τη Σπάρτη και πήγα στη μονάδα όπου με χώσαν απο την πρώτη ημέρα σε γραφείο. Και απο εκείνη την ημέρα ξεκίνησε το πολύμηνο σκίσιμό μου. Απο το πρωί καθάριζα τουαλέτες γιατί τα πιτσιρίκια σιχαινόταν να μπούν στις τουαλέτες (και παίρνανε οι γονείς τους τηλέφωνα), μετά γραφείο, σκοπιά, περίπολο, κουζίνα και όλα τα προβλεπόμενα. Πήγα δύο φορές να δώσω εξετάσεις για ειδικότητα οδηγού και μου πήραν το χαρτί απο το χέρι λέγοντας ότι "δεν είχε έρθει η ώρα μου ακόμα". Άρχισαν να μου την λενε γιατί δεν φορούσα τον μπερέ αλλά το τζόκευ του πεζικού και όταν τους έλεγα "για να φορέσω τον μπερέ πρέπει να περάσω ΤΠΕΝ" στραβώνανε και μου την λέγανε γιατί ήμουν αγυάλιστος (έμπαινε χώμα ανάμεσα στη σόλα και το αρβυλο επειδή το στρατόπεδο ήταν χωμάτινο). Οταν μου τη λέγανε για βασικά πράγματα που έπρεπε να είχα μάθει στο κέντρο νεοσυλλέκτων και τους απαντούσα οτι μου είπαν θα τα μάθαινα στη μονάδα σκυλιάζανε. Στο τέλος κατέληξα να παρακαλάω να πάω 50άρα και με το ζόρι με αφήσανε. Και για να μου σπάσουν τον τσαμπουκά που το "έπαιζα μάχιμος" με στείλανε για ύπνο στις 12 η ώρα το προηγούμενο βράδυ απο το γραφείο (με πέταξε έξω ο επόπτης ασφαλείας) απο την δουλειά που μου είχαν αφήσει για την επόμενη ημέρα, με χώσανε σκοπιά 3-6,6-6:30 έκανα καθαριότητα στις τουαλέτες και το θάλαμο,6:30-16:00 σερί στο γραφείο για "δουλειά της επόμενης ημέρας, αφού θα πάω 50άρα και δεν θα κάτσω να δουλέψω", χωρίς να προλάβω να φάω σαν άνθρωπος, και μετά σφεντόνα να φτιάξω το μπέργκιν στο οποίο απο το σφίξιμό μου να προλάβω έβαλα κι εγώ πόσα άχρηστα πράγματα (προβλεπόμενα όμως) και ο σάκος πέρασε τα 30 κιλά και τα πράγματα ήταν τυχαία μέσα στο σάκο. Κι ευτυχώς με λυπήθηκε ένας παλιός και μου έβγαλε τα μισά απο μέσα και μου έδωσε δυο συμβουλές για να την βγάλω καθαρή. Μετά απο δύο ώρες σηκώθηκα για 50άρα. Και μετά απο 11 ώρες περπάτημα και αφού έσφιξα τα δόντια να την βγάλω για να την σπάσω σε όλους τους γιωτάδες αξιωματικούς που με κοιτούσαν αφ'υψηλού και τερμάτισα την άσκηση έφερα 10/10 βολή, στα 500 μέτρα και με κοιτούσαν οι αξιωματικοί και οι επόπ με μισό μάτι, με πλησίασε ένας λοχαγός (υπεύθυνος για τη μισθοδοσία) και μου είπε "βλέπω μια χαρά είσαι. Όταν γυρίσουμε σε θέλω στο γραφείο". Όσο για άλλες ασκήσεις, ούτε για πλάκα.Όταν έγιναν τα Ίμια ήμουν 16 ετών. Τότε, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να υπηρετήσω στις ένδοξες Ειδικές Δυνάμεις. Κάποτε είχα ένα όνειρο.