από gimitrop » Δευ Νοέμ 07, 2016 4:58 pm
Καλησπέρα σε όλους, Σήμερα πήρα κι εγώ το πολυπόθητο λελεδόχαρτο, έπειτα από 8 μήνες θητείας (γιος πολύτεκνης οικογένειας γαρ) σε Καλαμάτα, Καστελόριζο και Πύργο. Τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν αυτή τη στιγμή είναι ανάμικτα. Σαν χθες θυμάμαι το πρώτο μου ποστ σε αυτό το forum, μη έχοντας ιδέα τι εστί Ε. Σ και αναζητώντας έναν μπούσουλα για το τί θα επακολουθούσε.8 μήνες μετά, η καρδιά μου χτυπάει όπως ακριβώς λίγο πριν παρουσιαστώ στο ΚΕΝΤί να πρωτοθυμηθώ;
Τις 17 ημέρες στο 9ο ΣΠ της Καλαμάτας; Τότε που όλα μου φαίνονταν ένα βουνό, τόσο δύσβατο που νόμιζα ότι δεν θα κατάφερνα να ανέβω ούτε στη μέση. Την ίωση και τον 39 πυρετό λόγω του χειμωνιάτικου -ακόμα - καιρού, τα αλλεργικά που έπαθα στις πρώτες κιόλας καθαριότητες όταν ήρθα σε επαφή με κάδους σκουπιδιών και τα άρβυλα που μου είχαν διαλύσει τα πόδια στην κυριολεξία. Γνώρισα άτομα κάθε "φάρας": Από ξηγημένα λαικά παιδιά, μέχρι ξιπασμένους του κολλεγίου. Τους πρώτους, ήμουν ευτυχής που τους γνώρισα. Τους δεύτερους, απλώς τους αγνόησα. Θυμάμαι τη μέρα της βολής, τότε που έπιασα για πρώτη φορά όπλο στη ζωή μου. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε στην πρωινή "εκπαίδευση" με τα "κλίνατε επί δεξιά/επ´ αριστερά με τους μισούς να κοιτάζουν στην Ανατολή και τους άλλους μισούς στη Δύση. Θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε στο θάλαμο, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε. Θυμάμαι και τη συγκίνηση που ένιωσα την τελευταία ημέρα στο ΚΕΝ, όταν έπρεπε να αποχαιρετήσω τα παιδιά και το λοχαγό μου να μας μιλάει με τρεμάμενη φωνή και να μας λέει " όπου κι αν πάτε, να είστε λεβέντες"
Τους 4 μήνες στο Καστελόριζο; Εκεί έμαθα τί σημαίνει να είσαι στρατιώτης στην εσχατιά της ΕλλάδαςΘυμάμαι το ΣΠΕΝ: Πεζοπορείες, ατελείωτες βολές, οπλασκήσεις και οι πρώτες υπηρεσίεςΤις ατελείωτες ημέρες στη σκοπιά, μέσα στον πρωινό καύσωνα και το βραδινό κρύο. Και την 18η σκοπιά που χτύπησα σε 48 ώρες, όταν οι άλλοι έκαναν πρόβες για την αλλαγή Διοικητή. Θυμάμαι τους συναγερμούς που μας έβαζαν σε πραγματικό κλίμα πολέμου. Και τις επισκέψεις Στρατηγών και Υπουργών. Τον ΟΥΚά Διοικητή και τους ΕιδικοΔυναμίτες που μας συμπεριφέρονταν σαν να είμαστε ωμά κρέατα. Θυμάμαι τις αγγαρείες που μας έκαναν να νιώθουμε σαν ισοβίτες σε κάτεργα (τσιμέντα, αμμοχάλικο, κουβάλημα πετρών για την οχύρωη ορυγμάτων. Θυμάμαι και τη βραχονησίδα Στρογγύλη...
Τη ζωή για 15 ή παραπάνω μέρες σε έναν βράχο, με τα απολύτως απαραίτητα. Θυμάμαι το ατελείωτο ανηφορικό δρομολόγιο μέχρι να ανέβουμε στο έως πάνω, κουβαλώντας εξοπλισμό και εφόδια επιβίωσης. Θυμάμαι τους λαγούς, τους σκορπιούς και τα φίδια που μας έκαναν παρέα. Αλλά και τη μαγευτική θέα του απέραντου γαλάζιου στο ηλιοβασίλεμα και το βουητό των γλάρων να σπάει την απόλυτη ησυχία. Τις 12ωρες υπηρεσίες στην άλλη πλευρά της νησίδας, όπου παρατηρούσαμε Την τουρκική ακτοφυλακή να αλωνίζει πότε πότε την θαλασσογραμμή μας και να αναφέρουμε στον ασύρματο ό, τι στοιχείο μπορούσαμε να διακρίνουμε για τα πλοία που προσέγγιζαν κοντά μας, ύποπτα και μη. Θυμάμαι το δέσιμο με τους συναδέλφους, πιο δυνατό από ποτέ, ώστε να καταφέρουμε να φύγουμε αλώβητοι από την παράννοια στην οποία μας είχαν υποβάλλει. Και τη μέρα της λύτρωσης. Τη μέρα που θα επέστρεφα κοντά στο σπίτι.
Τους 3 μήνες στη ΣΕΤΤΗΛ. Σε ένα από τα πλέον άχρηστα και βυσματικά στρατόπεδα της Ελλάδας. Ρουφιανιά, ψέμα και υποκρισία. Η κυριαρχία του πιο δυνατού τηλεφωνήματος. Χώσιμο, χώσιμο, χώσιμο. Ο καθένας να κοιτάζει την πάρτη του και ο διπλανός του ας πάει να γαμηθεί. Ο σκοπός του στρατοπέδου; Η συντήρησή του. Τίποτε άλλο. Εκπαίδευση; ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ. Θα μου μείνουν ελάχιστες καλές αναμνήσεις από τη θητεία μου στον Πύργο.1-2 αξιόλογα άτομα που γνώρισα και τα σουβλατζίδικα που είχαν πλουτίσει χάρη σε εμάς.
Κάπως έτσι κλείνει για μένα το κεφάλαιο Ε. Σ.
Εύχομαι στα παιδιά που θα καταταγούν από εδώ και στο εξής να ζήσουν μια συναρπαστική και όμορφη στρατιωτική εμπειρία. Σε κάθε περίπτωση, είναι μοναδική...
Καλησπέρα σε όλους, Σήμερα πήρα κι εγώ το πολυπόθητο λελεδόχαρτο, έπειτα από 8 μήνες θητείας (γιος πολύτεκνης οικογένειας γαρ) σε Καλαμάτα, Καστελόριζο και Πύργο. Τα συναισθήματα που με πλημμυρίζουν αυτή τη στιγμή είναι ανάμικτα. Σαν χθες θυμάμαι το πρώτο μου ποστ σε αυτό το forum, μη έχοντας ιδέα τι εστί Ε. Σ και αναζητώντας έναν μπούσουλα για το τί θα επακολουθούσε.8 μήνες μετά, η καρδιά μου χτυπάει όπως ακριβώς λίγο πριν παρουσιαστώ στο ΚΕΝΤί να πρωτοθυμηθώ;Τις 17 ημέρες στο 9ο ΣΠ της Καλαμάτας; Τότε που όλα μου φαίνονταν ένα βουνό, τόσο δύσβατο που νόμιζα ότι δεν θα κατάφερνα να ανέβω ούτε στη μέση. Την ίωση και τον 39 πυρετό λόγω του χειμωνιάτικου -ακόμα - καιρού, τα αλλεργικά που έπαθα στις πρώτες κιόλας καθαριότητες όταν ήρθα σε επαφή με κάδους σκουπιδιών και τα άρβυλα που μου είχαν διαλύσει τα πόδια στην κυριολεξία. Γνώρισα άτομα κάθε "φάρας": Από ξηγημένα λαικά παιδιά, μέχρι ξιπασμένους του κολλεγίου. Τους πρώτους, ήμουν ευτυχής που τους γνώρισα. Τους δεύτερους, απλώς τους αγνόησα. Θυμάμαι τη μέρα της βολής, τότε που έπιασα για πρώτη φορά όπλο στη ζωή μου. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε στην πρωινή "εκπαίδευση" με τα "κλίνατε επί δεξιά/επ´ αριστερά με τους μισούς να κοιτάζουν στην Ανατολή και τους άλλους μισούς στη Δύση. Θυμάμαι τα γέλια που ρίχναμε στο θάλαμο, κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε. Θυμάμαι και τη συγκίνηση που ένιωσα την τελευταία ημέρα στο ΚΕΝ, όταν έπρεπε να αποχαιρετήσω τα παιδιά και το λοχαγό μου να μας μιλάει με τρεμάμενη φωνή και να μας λέει " όπου κι αν πάτε, να είστε λεβέντες"Τους 4 μήνες στο Καστελόριζο; Εκεί έμαθα τί σημαίνει να είσαι στρατιώτης στην εσχατιά της ΕλλάδαςΘυμάμαι το ΣΠΕΝ: Πεζοπορείες, ατελείωτες βολές, οπλασκήσεις και οι πρώτες υπηρεσίεςΤις ατελείωτες ημέρες στη σκοπιά, μέσα στον πρωινό καύσωνα και το βραδινό κρύο. Και την 18η σκοπιά που χτύπησα σε 48 ώρες, όταν οι άλλοι έκαναν πρόβες για την αλλαγή Διοικητή. Θυμάμαι τους συναγερμούς που μας έβαζαν σε πραγματικό κλίμα πολέμου. Και τις επισκέψεις Στρατηγών και Υπουργών. Τον ΟΥΚά Διοικητή και τους ΕιδικοΔυναμίτες που μας συμπεριφέρονταν σαν να είμαστε ωμά κρέατα. Θυμάμαι τις αγγαρείες που μας έκαναν να νιώθουμε σαν ισοβίτες σε κάτεργα (τσιμέντα, αμμοχάλικο, κουβάλημα πετρών για την οχύρωη ορυγμάτων. Θυμάμαι και τη βραχονησίδα Στρογγύλη...Τη ζωή για 15 ή παραπάνω μέρες σε έναν βράχο, με τα απολύτως απαραίτητα. Θυμάμαι το ατελείωτο ανηφορικό δρομολόγιο μέχρι να ανέβουμε στο έως πάνω, κουβαλώντας εξοπλισμό και εφόδια επιβίωσης. Θυμάμαι τους λαγούς, τους σκορπιούς και τα φίδια που μας έκαναν παρέα. Αλλά και τη μαγευτική θέα του απέραντου γαλάζιου στο ηλιοβασίλεμα και το βουητό των γλάρων να σπάει την απόλυτη ησυχία. Τις 12ωρες υπηρεσίες στην άλλη πλευρά της νησίδας, όπου παρατηρούσαμε Την τουρκική ακτοφυλακή να αλωνίζει πότε πότε την θαλασσογραμμή μας και να αναφέρουμε στον ασύρματο ό, τι στοιχείο μπορούσαμε να διακρίνουμε για τα πλοία που προσέγγιζαν κοντά μας, ύποπτα και μη. Θυμάμαι το δέσιμο με τους συναδέλφους, πιο δυνατό από ποτέ, ώστε να καταφέρουμε να φύγουμε αλώβητοι από την παράννοια στην οποία μας είχαν υποβάλλει. Και τη μέρα της λύτρωσης. Τη μέρα που θα επέστρεφα κοντά στο σπίτι.Τους 3 μήνες στη ΣΕΤΤΗΛ. Σε ένα από τα πλέον άχρηστα και βυσματικά στρατόπεδα της Ελλάδας. Ρουφιανιά, ψέμα και υποκρισία. Η κυριαρχία του πιο δυνατού τηλεφωνήματος. Χώσιμο, χώσιμο, χώσιμο. Ο καθένας να κοιτάζει την πάρτη του και ο διπλανός του ας πάει να γαμηθεί. Ο σκοπός του στρατοπέδου; Η συντήρησή του. Τίποτε άλλο. Εκπαίδευση; ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ. Θα μου μείνουν ελάχιστες καλές αναμνήσεις από τη θητεία μου στον Πύργο.1-2 αξιόλογα άτομα που γνώρισα και τα σουβλατζίδικα που είχαν πλουτίσει χάρη σε εμάς.Κάπως έτσι κλείνει για μένα το κεφάλαιο Ε. Σ.Εύχομαι στα παιδιά που θα καταταγούν από εδώ και στο εξής να ζήσουν μια συναρπαστική και όμορφη στρατιωτική εμπειρία. Σε κάθε περίπτωση, είναι μοναδική...