από GeoCommand » Σάβ Αύγ 10, 2019 9:05 am
Η ιστορία του Στρατιώτη Σιμίτα Δημητρίου του Λόχου Διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ είναι από αυτές που μπορείς να διηγείσαι στα παιδιά σου. στα εγγόνια σου.
Ο Σιμίτας επέστρεφε στην Ελλάδα με τους υπόλοιπους απολυόμενους της ΕΛΔΥΚ όταν γενομένης της αποβατικής επιχείρησης των Τούρκων επέστρεψαν το πρωϊ της 21 Ιουλίου στο Στρατόπεδο του Ελληνικού Συντάγματος. Ήταν μέχρι πριν να φύγει ο Καψιμιτζής της Μονάδας. Κατά τον Αττίλα ΙΙ και την έναρξη της επίθεσης στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ των Τούρκων με σκοπό την γρήγορη κατάληψή του ώστε να προωθηθούν μέσω των κυρίων οδών Γρίβα, Μάτση, Δημοκρατίας και Αυξεντίου προς το κέντρο τη Κυπριακής πρωτεύουσας, ο Σιμίτας πολέμησε με τον Λόχο του (Λ/Δκσεως) στο Ύψωμα Β', στο μαλακό υπογάστριο της όλης παρατάξεως εκεί όπου η ανοησία του Διοικητού της ΕΛΔΥΚ τοποθέτησε όλες τις μη μάχιμες ειδικότητες: Οπλουργούς, τεχνικούς, οδηγούς, μουσικούς, μαγείρους, γραφείς κλπ
Σε μια επίθεση (γιουρούσι) των Τούρκων από το εγκαταλελειμμένο λόγω πίεσης που είχε δεχθεί τμήμα του 212 ΤΠ, Στρατόπεδο του 11ου Τς, εμφανίσθηκαν νά ἐ πιτίθενται κατά τοῦ ἀ ριστεροῦ τοῦ Λ/Δκσεως περί τούς 150-200 Τούρκους Πεζοναῦ τες. Ήταν ξεκάθαρο ότι τέτοια επίθεση δεν ήταν αναμενόμενη.
Ξαφνικά κινδύνευε ἡ γραμμή ἀ μύνης τοῦ Λ/Δκσεως, διότι οἱ Τοῦ ρκοι δέν ἐ πιτίθεντο ἐ κεῖ κατά μέτωπον ἀ λλά στό πλευρό τῆ σ παράταξης, οἱ ἄ νδρες τῆ σ ὁ ποίας ἤ δη ἀ ντιμετώπιζαν τούς πολυάριθμους Τούρκους πού ἐ πιτίθεντο κατά μέτωπον.
Τότε ἔ γινε κάτι ἀ διανόητο. Δυό ὁ πλῖ τες γυμνοί ἀ πό τήν μέση καί πάνω, βγῆ καν ἀ πό τά ὀ ρύγματά τους καί κρατώντας ὁ καθένας τους στά χέρια ὄ ρθιος ἕ να browning 0.30" μέ τίς ταινίες μέ τίς σφαῖ ρες νά κρέμονται ἀ πό τά πολυβόλα τους, ἄ ρχισαν νά πυροβολοῦ ν καί οἱ δυό κατά τῶ ν Τούρκων Πεζοναυτῶ ν, μέ ψυχραιμία ἀ λλά καί ἐ νθουσιασμό.
Ο ένας ήταν ο Σιμίτας και ο άλλος ο φίλος του ο Βαρελτζής. Πυροβολούσαν και μετρούσαν: «ενας, δύο τρεις, τέσσερις.» έλεγε ο Σιμίτας, «ενας, δύο, τρεις.» ελεγε ο Βαρελτζής. Καί σάν ἀ πό θαῦ μα οἱ Τοῦ ρκοι ὄ χι μόνο σταμάτησαν τήν ἐ πίθεσή τους χάνοντας πολλούς ἄ νδρες, ἀ λλά ἄ ρχισαν νά ὑ ποχωροῦ ν ἄ τακτα πρός τά πίσω, παρασύροντας στήν ὑ ποχώρησή τους καί τό ἕ να ἅ ρμα πού τούς ὑ ποστήριζε.
Δυστυχῶ σ κατά τήν ὑ ποχώρησή του αὐ τό τό ἅ ρμα ἐ κτέλεσε βολή μέ τό πυροβόλο τῶ ν 0.50" πού ἔ κοψε κυριολεκτικά στήν μεση τόν Σιμίτα. Αργότερα ο Βαρελτζής εξηγούσε κλαίγοντας για τον χαμό του φίλου του, ότι το μέτρημα αφορούσε το πόσους Τούρκους σκότωνε ο καθένας μιάς και είχαν βάλει στοίχημα. Όποιος σκότωνε τους λιγώτερους και έχανε το στοίχημα θα φρόντιζε να βρεί καφέ και να κάνει φραπέδες και για τους δύο. Το έπαθλο ήταν οι φραπέδες.!
πηγή Κώστας Μαυροσκούφης
Η ιστορία του Στρατιώτη Σιμίτα Δημητρίου του Λόχου Διοικήσεως της ΕΛΔΥΚ είναι από αυτές που μπορείς να διηγείσαι στα παιδιά σου. στα εγγόνια σου.Ο Σιμίτας επέστρεφε στην Ελλάδα με τους υπόλοιπους απολυόμενους της ΕΛΔΥΚ όταν γενομένης της αποβατικής επιχείρησης των Τούρκων επέστρεψαν το πρωϊ της 21 Ιουλίου στο Στρατόπεδο του Ελληνικού Συντάγματος. Ήταν μέχρι πριν να φύγει ο Καψιμιτζής της Μονάδας. Κατά τον Αττίλα ΙΙ και την έναρξη της επίθεσης στο Στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ των Τούρκων με σκοπό την γρήγορη κατάληψή του ώστε να προωθηθούν μέσω των κυρίων οδών Γρίβα, Μάτση, Δημοκρατίας και Αυξεντίου προς το κέντρο τη Κυπριακής πρωτεύουσας, ο Σιμίτας πολέμησε με τον Λόχο του (Λ/Δκσεως) στο Ύψωμα Β', στο μαλακό υπογάστριο της όλης παρατάξεως εκεί όπου η ανοησία του Διοικητού της ΕΛΔΥΚ τοποθέτησε όλες τις μη μάχιμες ειδικότητες: Οπλουργούς, τεχνικούς, οδηγούς, μουσικούς, μαγείρους, γραφείς κλπ[quote]Σε μια επίθεση (γιουρούσι) των Τούρκων από το εγκαταλελειμμένο λόγω πίεσης που είχε δεχθεί τμήμα του 212 ΤΠ, Στρατόπεδο του 11ου Τς, εμφανίσθηκαν νά ἐ πιτίθενται κατά τοῦ ἀ ριστεροῦ τοῦ Λ/Δκσεως περί τούς 150-200 Τούρκους Πεζοναῦ τες. Ήταν ξεκάθαρο ότι τέτοια επίθεση δεν ήταν αναμενόμενη.Ξαφνικά κινδύνευε ἡ γραμμή ἀ μύνης τοῦ Λ/Δκσεως, διότι οἱ Τοῦ ρκοι δέν ἐ πιτίθεντο ἐ κεῖ κατά μέτωπον ἀ λλά στό πλευρό τῆ σ παράταξης, οἱ ἄ νδρες τῆ σ ὁ ποίας ἤ δη ἀ ντιμετώπιζαν τούς πολυάριθμους Τούρκους πού ἐ πιτίθεντο κατά μέτωπον.Τότε ἔ γινε κάτι ἀ διανόητο. Δυό ὁ πλῖ τες γυμνοί ἀ πό τήν μέση καί πάνω, βγῆ καν ἀ πό τά ὀ ρύγματά τους καί κρατώντας ὁ καθένας τους στά χέρια ὄ ρθιος ἕ να browning 0.30" μέ τίς ταινίες μέ τίς σφαῖ ρες νά κρέμονται ἀ πό τά πολυβόλα τους, ἄ ρχισαν νά πυροβολοῦ ν καί οἱ δυό κατά τῶ ν Τούρκων Πεζοναυτῶ ν, μέ ψυχραιμία ἀ λλά καί ἐ νθουσιασμό.Ο ένας ήταν ο Σιμίτας και ο άλλος ο φίλος του ο Βαρελτζής. Πυροβολούσαν και μετρούσαν: «ενας, δύο τρεις, τέσσερις.» έλεγε ο Σιμίτας, «ενας, δύο, τρεις.» ελεγε ο Βαρελτζής. Καί σάν ἀ πό θαῦ μα οἱ Τοῦ ρκοι ὄ χι μόνο σταμάτησαν τήν ἐ πίθεσή τους χάνοντας πολλούς ἄ νδρες, ἀ λλά ἄ ρχισαν νά ὑ ποχωροῦ ν ἄ τακτα πρός τά πίσω, παρασύροντας στήν ὑ ποχώρησή τους καί τό ἕ να ἅ ρμα πού τούς ὑ ποστήριζε.Δυστυχῶ σ κατά τήν ὑ ποχώρησή του αὐ τό τό ἅ ρμα ἐ κτέλεσε βολή μέ τό πυροβόλο τῶ ν 0.50" πού ἔ κοψε κυριολεκτικά στήν μεση τόν Σιμίτα. Αργότερα ο Βαρελτζής εξηγούσε κλαίγοντας για τον χαμό του φίλου του, ότι το μέτρημα αφορούσε το πόσους Τούρκους σκότωνε ο καθένας μιάς και είχαν βάλει στοίχημα. Όποιος σκότωνε τους λιγώτερους και έχανε το στοίχημα θα φρόντιζε να βρεί καφέ και να κάνει φραπέδες και για τους δύο. Το έπαθλο ήταν οι φραπέδες.!πηγή Κώστας Μαυροσκούφης[/quote]