από Αγγελική » Δευ Μάιος 11, 2009 1:04 pm
Καλημέρα,Generx, συμφωνώ μαζί σου απόλυτα για τον παράγοντα άνθρωπο, που πρέπει να μας ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα και αν κι εγώ τίθεμαι ιδεολογικά ενάντια στην ποινικοποίηση της έκτρωσης, εν τούτοις δε σημαίνει κάτι τέτοιο ότι θα την υποστήριζα στις περισσότερες περιπτώσεις.
Κι αυτό γιατί γυναίκα είμαι που πάνω απ όλα να σου πω τη μαύρη αλήθεια, δεν ξέρω τι μπορεί να μου τύχει σε αυτή τη ζωή και ποια επιλογή θα πάρω σε αντίστοιχη περίπτωση. Έχω ακούσει κοπέλα να αναφέρει ότι έχει κανει 2 φορές έκτρωση γιατί ο αρραβωνιαστικός της δεν μπορούσε να πετύχει σωστή στυτική λειτουργία εάν φορούσε προφυλακτικό κι έχω ακούσει και κοπέλα ολομόναχη στη ζωή που για να μπορέσει να ζήσει έπρεπε να δουλέψει 8άρα και βάλε. Η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που της έτυχε αναγκαστικά έστω και 1 μήνα τον τελευταίο της κύησης θα την ανάγκαζε να σταματήσει την εργασία της και τότε ποιος θα την "τάιζε"; Ακόμη κι αν έδινε το παιδίτης σε κάποιο ίδρυμα, θα ήταν αδύνατο γι αυτή να φτάσει καν στη γέννα, μιας και η οικονομική απορία της δε θα της επέτρεπε ούτε να πληρώσει το παραμικρό έξοδο, εκόμα και αυτό της σίτισης.
Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτη επιλογή, όταν δε μιλάμε για Εγωιστικά κίνητρα μιας τέτοιας πράξης, αλλά δεν παύει κάτι τέτοιο να αποτελεί την αφαίρεση μιας ζωής.
Και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου με την άποψη ότι το άτομο που πρόκειται να γεννηθεί με σοβαρές ανωμαλίες κατά 99,99999% θα επέλεγε την ευθανασία. Όμως πέρα του ότι υπάρχει πιθανότητα λάθος προγνωστικού ελέγχου, κι έστω οτι όντως το παιδί θα γεννηθεί με σοβαρά προβλήματα, και η απόφασή του δεν έγκειται στην κατηγορία του 99,999%, τι γίνεται; Όπως και ο ιδιος αναφέρεις, κατά 99,9% θα διάλεγε την ευθανασία. Όμως με το υπόλοιπο 0.0000000001% τι γίνεται;
Καλημέρα,Generx, συμφωνώ μαζί σου απόλυτα για τον παράγοντα άνθρωπο, που πρέπει να μας ενδιαφέρει πρώτα απ' όλα και αν κι εγώ τίθεμαι ιδεολογικά ενάντια στην ποινικοποίηση της έκτρωσης, εν τούτοις δε σημαίνει κάτι τέτοιο ότι θα την υποστήριζα στις περισσότερες περιπτώσεις. Κι αυτό γιατί γυναίκα είμαι που πάνω απ όλα να σου πω τη μαύρη αλήθεια, δεν ξέρω τι μπορεί να μου τύχει σε αυτή τη ζωή και ποια επιλογή θα πάρω σε αντίστοιχη περίπτωση. Έχω ακούσει κοπέλα να αναφέρει ότι έχει κανει 2 φορές έκτρωση γιατί ο αρραβωνιαστικός της δεν μπορούσε να πετύχει σωστή στυτική λειτουργία εάν φορούσε προφυλακτικό κι έχω ακούσει και κοπέλα ολομόναχη στη ζωή που για να μπορέσει να ζήσει έπρεπε να δουλέψει 8άρα και βάλε. Η ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που της έτυχε αναγκαστικά έστω και 1 μήνα τον τελευταίο της κύησης θα την ανάγκαζε να σταματήσει την εργασία της και τότε ποιος θα την "τάιζε"; Ακόμη κι αν έδινε το παιδίτης σε κάποιο ίδρυμα, θα ήταν αδύνατο γι αυτή να φτάσει καν στη γέννα, μιας και η οικονομική απορία της δε θα της επέτρεπε ούτε να πληρώσει το παραμικρό έξοδο, εκόμα και αυτό της σίτισης. Ναι, σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτη επιλογή, όταν δε μιλάμε για Εγωιστικά κίνητρα μιας τέτοιας πράξης, αλλά δεν παύει κάτι τέτοιο να αποτελεί την αφαίρεση μιας ζωής. Και συμφωνώ απόλυτα μαζί σου με την άποψη ότι το άτομο που πρόκειται να γεννηθεί με σοβαρές ανωμαλίες κατά 99,99999% θα επέλεγε την ευθανασία. Όμως πέρα του ότι υπάρχει πιθανότητα λάθος προγνωστικού ελέγχου, κι έστω οτι όντως το παιδί θα γεννηθεί με σοβαρά προβλήματα, και η απόφασή του δεν έγκειται στην κατηγορία του 99,999%, τι γίνεται; Όπως και ο ιδιος αναφέρεις, κατά 99,9% θα διάλεγε την ευθανασία. Όμως με το υπόλοιπο 0.0000000001% τι γίνεται;